Çello, zengin ve sıcak tonlarıyla bilinen, kemandan daha büyük ve yayla çalınan bir yaylı çalgıdır. 16. yüzyılda ortaya çıkan çello, orkestralarda ve oda müziğinde merkezi bir enstrüman haline gelmiştir. Boyutu ve akordu, insan sesine yakın derin ve yankılı sesler üretmesine olanak tanır.

Kemanın aksine, çello çene altında değil, oturarak ve enstrüman yere dayanarak çalınır. Bu konumlandırma, çellistlerin geniş bir hareket alanı ve kontrol sağlamasına olanak tanır, bu da geniş bir dinamik ve duygusal ifade yelpazesi üretmelerini sağlar.

Çellonun büyüleyici bir yönü, müzik türleri arasında gösterdiği çok yönlülüktür. Çoğunlukla klasik müzikle ilişkilendirilse de, çello çağdaş ve popüler müzikte de yer bulmuştur. Benzersiz sesi, bestecileri ve müzisyenleri büyülemiş, film müzikleri, modern besteler ve deneysel müziklerde yenilikçi kullanımlara yol açmıştır.