Parkinson hastalığı, adını 1817 yılında "Titrek Felç Üzerine Bir Deneme" adlı eserinde bu durumu ilk kez detaylandıran İngiliz doktor James Parkinson'dan alır. Bu hastalık, yavaş ilerleyen ve geri dönüşü olmayan bir nörodejeneratif bozukluktur. Dopamin üreten nöronların kademeli olarak kaybıyla karakterizedir ve merkezi sinir sistemini etkileyerek motor, bilişsel ve davranışsal sorunlara yol açar. 'Parkinson üçlüsü' olarak bilinen ana motor semptomlar; akinezi, plastik sertlik ve dinlenme sırasında titremelerdir. Alzheimer hastalığından sonra en yaygın ikinci nörodejeneratif bozukluktur. Parkinson'a bağlı demans, hastalığın ileri evrelerinde daha yaygındır.

Parkinson hastalığının kesin nedenleri henüz net değildir, ancak genetik ve çevresel faktörlerin bir kombinasyonundan kaynaklandığı düşünülmektedir. Klinik tablo, esas olarak substantia nigra'daki nöron kaybı ve nigrostriatal yolların zarar görmesinden kaynaklanır. Hastalık genellikle 45 ile 70 yaşları arasında başlar ve 60 yaş üzerindeki insanların yaklaşık %1'ini etkiler. Parkinson hastalığı, genellikle daha şiddetli olan, çeşitli kökenlere sahip ve tedaviye zayıf yanıt veren parkinson sendromlarından farklıdır.

Şu anda Parkinson hastalığının kesin bir tedavisi yoktur ve tedavi, semptomların yönetimine odaklanır.

Daha fazla bilgi: fr.wikipedia.org