Yedi günlük hafta kavramı, köklerini eski Mezopotamya'dan alır. Bu sistem, yaklaşık 29,5 gün süren ayın evrelerine dayanıyordu ve her biri yedi gün olan dört haftaya bölünmüştü. Babil ve İbrani kültürleri tarafından benimsenen bu sistem, daha sonra Roma uygarlığı tarafından da kabul edilerek modern takvimi etkiledi.

Babil kültüründe haftanın her günü bir gök cismiyle ilişkilendirilmişti: Güneş, Ay ve çıplak gözle görülebilen beş gezegen. Bu bölünmenin orijinal nedeni zamanla kaybolmuş olsa da, yedi günlük döngü yüzyıllar boyunca sabit kalmış ve çalışma ile dinlenme arasında benzersiz bir dengeyi simgelemiştir. Yedi günlük hafta, günümüzde neredeyse her kültürde kullanılan küresel bir standart haline gelmiştir.